i milczenie nasze
i schody głuche

the wordlessness of ours
the deafness of stairs

i ujęcia spóźnione
ani rozpoznane

and takes belated
neither recognized

z liczby pierwszej
w liczbę pojedynczą

from a prime number
into a singular

rzeczy pierwsze
typografia twarzy

primary things
typography of faces

I
próba dźwięku zanim wypuszczę to na głośnik
zanim laser wypali to na nośnik
nim mikrofon pochwyci moje słowa
jeszcze jedna tej nocy z dźwiękami rozmowa
może ten tańczący liść na wietrze
może to stęchłe miejskie powietrze
może śpiewający ptak może pizzy smak
wejdzie dobrym wavem na wolny track
zanim miasto pójdzie spać zrobię z miasta ślad
szklana harfa ja stopa werbel bas
tęczą dźwięków w twarz puszczam to jeszcze raz
jest ich pełna garść chociaż krótki staż
małej czarnej straż nuty z czarnych strun

przyjdź
nieuczesana

nie potrzebuję blasku świec
przy stoliku
gdzie wszyscy na mnie patrzą
potrzebuję
Ciebie

przyjdź
Nieuczesana

gram z dziadkiem w szachy

w pierwszym uderzeniu
przegrywam na całej linii…

postawiwszy wszystko na jednej karcie
prowadzę natarcie ostatkiem sił

w zamglonym spojrzeniu
niebieskich oczu dziadka
po raz pierwszy w bitwie zadaję cios

– co to jest SZACH?

Drzewa
nie rosną
jak grzyby po deszczu

trzeba je szanować

Drzew
jest coraz mniej

już prawie żadnego

ludzie ścinają ostatnie

i liście z drzew
na rozkaz

i znicz, co nim zgaśnie
wywrócą

i chłód w twoich ustach
jak rozpacz

i w świt ścieżki świata
zawrócą

budzisz mnie dotykiem ścian
tulonym w oknie zgiełkiem dnia
w oddechu betonowych drzew
znów szumi wiatr
mówili mi: nie warto iść
ulicą asfaltowych dni
lecz mimo im jestem
(o) krok jeden do przodu

to moje miasto
oddycham nim
moje miasto

uciekam w miasto
w miejski deszcz
moje miasto

nie mów że
nie ma już mnie
że w oknach
nie ma już szyb
na niebie gwiazd
i świateł miast
tak dobrze
nie wiedzieć nic

i dzbanek rozbity
i świtanie tapet

popatrz –
uginam się pod ciężarem
tanich klawiatur

myślałem –
płacz kochanków może być piękny
nawet w przypadkowej kombinacji
klawiszy

a tymczasem
przegrywam dwa – zero
jak niejeden Wojaczek
w brudnym hotelu Sieci

nie widziałem
czterolatka z karabinem w ręku
ale sześciolatka z fajką w piaskownicy
mówiącego: pierdolę was chuje

nie widziałem
zabitych w ataku bombowym
ani noworodków wyrzuconych na śmietnik
ale pijanego faceta katującego swoje dziecko

nie widziałem
pustynnych ogni
nie słyszałem huku armat
ale szept umierających w podrzędnym szpitalu
gdzie na swoją śmierć czeka się w kolejce

usiądźmy przy oknie

kelner
dwie kawy proszę

popatrz
na te piękne białe serwetki
na porcelanowe filiżanki
nowy czysty obrus

pijesz zadumana nad losem

muchy na suficie
jaka dobra kawa

więc twierdzisz

nie, nie twierdzę
wiem

chodźmy popluskać się w kałużach

są takie brudne

umyjesz włosy w deszczu

będą na nas patrzeć
ludzie przy stolikach

niech patrzą

kelner

Przychodzi sama. Niespodziewanie. Kiedy czekasz na Nią, nie przyjdzie. Widzisz Ją w oczach ludzi, mijasz na ulicy, czujesz Jej oddech w światłach miasta. Siada obok ciebie na ławce w parku, często czeka tam, gdzie cię nie ma, słyszysz Jej śpiew w codziennym życiu. Musisz być gotowy, bo kiedy przyjdzie, nie będzie odwrotu. Gdy Ją odrzucisz, nigdy nie wróci.

próba dźwięku zanim wypuszczę to na głośnik
zanim laser wypali to na nośnik
nim mikrofon pochwyci moje słowa
jeszcze jedna tej nocy z dźwiękami rozmowa
może ten tańczący liść na wietrze
może to stęchłe miejskie powietrze
może śpiewający ptak może pizzy smak
wejdzie dobrym wavem na wolny track
zanim miasto pójdzie spać zrobię z miasta ślad
szklana harfa – ja – stopa werbel bas
tęczą dźwięku w twarz, puszczam to jeszcze raz
jest ich pełna garść, chociaż krótki staż

jesteś
choć nie znam cię
każdego dnia
przynosisz kubek ciepłej herbaty
rozmawiasz
choć nie rozumiem słów
nie pamiętam

to wiatr – popatrz –
tańczą liście na drzewach
w uśmiechu letniego słońca
coraz szybciej robi się ciemno
za chwilę spadnie śnieg
już pada

te cienie to ludzie
pamiętasz? – cień to tak jak
otula nas światło gdy pada na ściany

…światło?

siadasz przy stole w kuchni
czytasz
po twej twarzy cicho płyną łzy
dlaczego płaczesz?

F13sus2 FmM13
widziałem dziś, ulicę stąd,
C7+
głodne serca głodnych rąk
C C7+ C

widziałem dziś, ulicę stąd
karmił je miłością swą

mówili mi: przychodzi sam
w środku nocy, w środku dnia

przyszedł dziś, zapukał i
zatrzasnąłem przed nim drzwi

teraz tylko puste sny
puste słowa, puste dni

mimo wszystkich przykrych chwil
nie zamykaj proszę drzwi
wrócę do ciebie
wrócę do ciebie

a E
choćby mówili
ej, nie warto starać się
choćby wyśmiali
jednym słowem skazali cię
Ep3

choćby przyszli
po ostatnią twoją rzecz
choćby przyszli
odebrać ci życia sens

F E F
przed siebie idź!
a E

chociaż nie wierzą
w żadne z twoich słów
chociaż się śmieją
z marzeń twoich znów

przed siebie idź!

Ep3
1|——
2|—x–
3|-xx—

nocą,
gdy wszyscy śpią
rozpalamy głodne ogniska
wspomnień jutra
tańcząc z chłodem ścian
zastygli w bezruchu samoświadomości

tak pięknie mówisz
o wielkich czynach
z długopisem w dłoni
– te salwy braw

obnażasz mnie
w swym wielkich słowach
zabierasz słońce
i deszcz

wiesz
mam swoje drzwi
swoje lustro
i dom

wiesz
idzie noc
a gwiazdy spadają
nocą

malujesz usta szminką szarych dni
pomieszanych z różem nieba

twe włosy
rozwiane w szept luster
n i e u c z e s a n e
tańczą na wietrze zbudzonych ze snu świateł

bezszelestnie podkreślasz błękit oczu
kryjąc pod tuszem gorąc nocy
nieśmiały uśmiech
przyspieszone bicie serca
nas

przed wyjściem w miasto
tulisz mnie jeszcze
nagim spojrzeniem brwi zapomnienia

wiem
nikt się o nas nie dowie

bawimy się w chowanego

chowam się w cieniu latarni
chowasz się w świetle ulicy

mam cię
nie masz mnie
mam cię
nie masz mnie

znalazłem cię
w witrynach neonowych luster
zapadłą w nagi betonowy sen

masz mnie
nie mam cię

znalazłaś mnie
rozlanego na murze –
farbę wsiąkniętą w cegły
cegły wsiąknięte w farbę

masz mnie
nie mam cię
masz mnie
nie mam cię

dajmy dorosłym place zabaw
tak bardzo chcą być dziećmi

dajmy dzieciom broń do rąk
tak bardzo chcą być dorośli

1.
nie pytaj skąd
lecz zobacz – wiem
w ramionach twych układam świt
i drogą tą
wykrzyczę szept
a szeptem twym ugaszę znicz

i nie stój tak
dwulicem dni
na bruku ciał, dwurzędem słów
to piasek w twarz –
bo gdybyś chciał
zapisałbyś otwartą z dróg

2.
i każdy z nas myśli, że kiedy wschodzi
to wschodzi najjaśniej, a przecież – –
to każdy z nas więdnie powoli
w zderzeniu myśli

chciałem powiedzieć

prosiłeś bym nie powiedział ani słowa
prosiłeś bym się cieszył
nie uronił ani jednej łzy
nie pochylał głowy
zgasił znicz

powiedziałeś –
otwórz drzwi
idź

czekają nas jeszcze zatarte spojrzenia — —

pusta dwójka ucieczki przechodniów
i bilet zgnieciony przystanek za wcześnie

i w dłoni oddech

o wschodzie metra

nie zostanie nam wieczór
więc chciej — —

cisza zmyje litery
cisza zgadnie litery

wtedy usiądziesz obok

i minuta ważniejsza niż — —

kiedy spojrzeniem stóp nazywasz ziemię
kiedy porządkiem cyfr oddzielasz światło

i ślad swój zostawiasz na mojej twarzy
i z ulgą zasypiasz

gdy wracam

D

Aiko mówi

ubierz się ciepło
jest dziewięć i cztery stopnia Celsjusza

południowo-wschodni wiatr
zapowiadali deszcz — —

deszcz jest
szeptem oddechu
w obliczu ciszy

cisza
jest podmiotem
słowa

nawet szyby płaczą — —

tym razem ostatnie latte

w wymianie spojrzeń
dwa siedem jeden pięć dwa dwa

i cukier w torebkach zbyt gorzki
i rynek ospały

Szope
narzendzia zapełnił
trankobas

nakrencany
na elektromechanokinetycznocybernetyczny dynks

blebleblechacz siadł
przekrencił trankobas i zazazagrał

Szopenarzendziazurka dombrovskiegolema

na papapatefą i żywe kultury baterii
kontra-bas bas bas
z kontry-bus bus bus
ponie-wczas raz raz
dwa
trzy

E. Dryglas-Komorowskiej

13.11.2011